Mi madre me ha enviado mis poemas :-)

Ayer mi madre arreglando mi dormitorio en Georgia, encontró algunos poemas mios, luego rebuscó en el ordenador y hoy me los ha mandado. Solía escribir muchos poemas cuando era pequeña :) Y en diferentes idiomas. Me encantaba escribir poemas. Ahora ya no los escribo. Supongo que las musas están de viaje :))

Este es uno de los que tengo en alemán; primero lo escribí en alemán, y despues de unos cuatro meses lo traduje al georgiano, que tambien quedó muy bonito. Abajo ponen las fechas exactas de composición.

Feliz lectura :)

***

Auf der Strasse stand ich,
vor einem Baum.
Alles schwamm im Nebel,
alles sah ich kaum.

Es war Herbst und es war
ein kalter Abend;
und im Nebel sah man
das Licht einer Ampel.

Neben dieser Ampel
sah ich ein Kind;
durch die Strassen tanzend
wehte der Wind.

Bunte Blätter fielen,
sangen zarte Lieder.
Ich stand vor dem Baum,
das Kind stand dort wieder.

Ich ging zu ihm. Ich sah,
es war sehr klein;
es was ohne Hut und
es war ganz allein.

Mit blauen Augen,
mit goldenen Locken;
trug weisse Jacke an
und weisse Socken.

Ich wollte es fragen
über seinen Namen,
aber plötzlich sah ‘was
und konnte nichts sagen.

Ich bemerkte etwas,
was mich verblüffte:
durch die Jacke sah ich
zwei kleine Flügel.

28. 01.01

***
ვიდექი გზაზე ხის წინ,

ვაკვირდებოდი ქუჩებს,

გზა კი ცურავდა ნისლში,

ვერას ვხედავდი უკვე.


საღამო შემოდგომის

სუნთქვას იწყებდა ცივად,

თვალს ვაყოლებდი ჩემთვის

შუქნიშნის ფერთა ციალს.


უცებ, შევნიშნე იქვე

სულ პაწაწინა ბავშვი;

ქუჩებში ცეკვა-ცეკვით

დათარეშობდა ქარი.


ფოთლის ხალათი ჭრელი

ეფინებოდა მიწას,

და თან მღეროდა კდემით

უნაზეს მელოდიას.


მე იქ ვიდექი ისევ,

ვუცქერდი სრბოლას ქარის;

იღუშებოდა ნისლი,

კვლავაც იქ იდგა ბავშვი.


მივუახლოვდი. თურმე

ყოფილა ერთი ციდა,

თავს არ უთბობდა ქუდი,

ფეხს ეცვა თეთრი წინდა.


მე მომაპყრობდა მყისვე

უმანკო, ზღვისფერ თვალებს,

ქარი უჩეჩდა კულულს,

და შიგ აქსოვდა ალერსს.


ემოსა მხოლოდ თეთრი

ქათქათა მოსასხამი;

ფერხთ ემსხვრეოდა ყინვა

და მუხლს იყრიდა ავი.


ვიგრძენ სურვილი მწველი,

რამე გამეგო მასზე:

ვინ იყო, სადაური,

ან რას ეძახდნენ სახელს.


რატომ დატოვეს, ანდა,

შუა ქუჩაში მარტო,

უწყალო სიცივეში,

ასე - და თანაც ამ დროს.


ის იყო, უნდა მეთქვა,

პირზე შემაშრა ღიმი;

თითქოს გაჩერდა ჟამი,

წამართვა ძალა სიტყვის.


ქათქათა მოსასხამზე

ღიმილს აფრქვევდა ცა;

იკვეთებოდა მასში

ორი პატარა ფრთა.


18.05.01.